بیماری پارکینسون یک بیماری عصبی پیشرونده است. این بدان معنی است که باعث ایجاد مشکلاتی در مغز می شود و به مرور زمان بدتر می شود.

یک اختلال نورودژنراتیو که عمدتاً بر نورون‌های تولیدکننده دوپامین (“دوپامینرژیک”) در ناحیه خاصی از مغز به نام ماده سیاه تأثیر می‌گذارد.

افراد مبتلا به پارکینسون به اندازه کافی دوپامین شیمیایی در مغز خود ندارند زیرا برخی از سلول های عصبی سازنده آن از بین رفته اند.

این بیماری سریعترین بیماری عصبی در حال رشد در جهان است.

پارکینسونیسم اصطلاحی است که چندین بیماری از جمله پارکینسون و سایر موارد با علائم مشابه را در بر می گیرد. برخی، از جمله متخصصان مراقبت های بهداشتی و افراد مبتلا به این بیماری، آن را بیماری پارکینسون یا به اختصار PD می نامند.

علائم بیماری پارکینسون

علائم معمولاً در طول سال ها بتدریج ایجاد می شوند. پیشرفت علائم اغلب از فردی به فرد دیگر به دلیل تنوع بیماری کمی متفاوت است. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است تجربه کنند:

• لرزش، عمدتا در حالت استراحت.
• کندی و کم حرکتی (به نام برادی‌کینزی و هیپوکینزی)
• سفتی اندام (سفتی)
• مشکلات راه رفتن و تعادل (بی ثباتی وضعیتی)
• علاوه بر علائم مربوط به حرکت ، علائم پارکینسون ممکن است با حرکت (“غیر حرکتی”) ارتباطی نداشته باشد. افراد مبتلا به PD اغلب بیشتر از علائم حرکتی تحت تأثیر علائم غیر حرکتی خود قرار می گیرند. نمونه هایی از علائم غیر حرکتی عبارتند از: افسردگی، اضطراب، بی تفاوتی، توهم، یبوست، افت فشار خون ارتواستاتیک، اختلالات خواب، از دست دادن حس بویایی و انواع اختلالات شناختی.

دلایل و عوامل خطر

علت تا حد زیادی ناشناخته باقی مانده است. دانشمندان معتقدند ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی علت آن است. 

افزایش سن نیز در افزایش خطر بروز این بیماری نقش دارد.

درمان بیماری پارکینسون

اگرچه هیچ درمانی وجود ندارد، گزینه های درمانی متفاوت است و شامل داروها، تنظیم شیوه زندگی و جراحی می شود. در حالی که پارکینسون خود کشنده نیست، عوارض بیماری می تواند جدی باشد. 

اولین قدم برای زندگی خوب با بیماری پارکینسون، درک بیماری و پیشرفت آن است.

امکان داشتن کیفیت زندگی خوب تا عالی با پارکینسون وجود دارد. همکاری با پزشک و پیروی از درمان های توصیه شده برای درمان موفقیت آمیز علائم با استفاده از داروهای دوپامینرژیک ضروری است. افراد مبتلا به PD به این دارو نیاز دارند زیرا سطح آنها پایین است یا دوپامین در مغز آنها از دست رفته است، عمدتاً به دلیل اختلال در نورون‌ها در جسم سیاه.

درک این نکته مهم است که علائم حرکتی PD فقط بعداً در طول بیماری آشکار می شود، پس از اینکه 60٪ تا 80٪ از نورون های جسم سیاه قبلاً از بین رفته یا آسیب دیده اند. اجسام لویی (انباشت آلفا سینوکلئین غیرطبیعی) در نورون های سیاه پوست افراد مبتلا به PD یافت می شود.

روشهای توانبخشی همچون فیزیوتراپی ، کاردرمانی و گفتاردرمانی نیز برای کمک به بهبود عوارض ناشی از بیماری پارکینسون نقش مهمی دارند.

کاردرمانی برای تقویت تعادل و کاهش مشکلات حرکتی و گفتاردرمانی برای تخفیف عوارض گفتاری و بهبود مشکلات مرتبط با بلع غذا ضروری است.

دانشمندان در حال بررسی راه‌هایی برای شناسایی نشانگرهای زیستی برای PD هستند که می‌تواند منجر به تشخیص زودهنگام و درمان‌های مناسب‌تر برای کند کردن روند بیماری شود. در حال حاضر، تمام درمان‌ های مورد استفاده برای PD می‌توانند علائم را بهبود بخشند، اما پیشرفت بیماری را کند یا متوقف نمی‌کنند.

متخصصان ما در مرکز توانبخشی تهران توان در شهر قدس خدمات کاردرمانی و گفتاردرمانی اختلال بلع را بر اساس بروزترین متدهای توانبخشی ارائه می دهند.