آپراکسی گفتاری
آپراکسی یک وضعیت عصبی ناشناخته است. افرادی که به آن مبتلا هستند انجام برخی حرکات حرکتی دشوار یا غیرممکن است، حتی اگر ماهیچه هایشان طبیعی باشد. اشکال خفیف آپراکسی به نام دیسپراکسی شناخته می شود.
آپراکسی می تواند به اشکال مختلف رخ دهد. یکی از اشکال آپراکسی دهانی صورت است. افراد مبتلا به آپراکسی دهانی قادر به انجام داوطلبانه برخی حرکات مربوط به عضلات صورت نیستند. به عنوان مثال، آنها ممکن است نتوانند لب های خود را لیس بزنند یا چشمک بزنند. شکل دیگری از آپراکسی بر توانایی فرد در حرکت عمدی دستها و پاها تأثیر می گذارد.
در آپراکسی گفتار، حرکت دادن دهان و زبان برای صحبت کردن برای فرد دشوار یا غیرممکن است. این اتفاق می افتد، حتی اگر فرد میل به صحبت کردن داشته باشد و ماهیچه های دهان و زبان از نظر فیزیکی قادر به تشکیل کلمات هستند.
آیا آپراکسی گفتار انواع مختلفی دارد؟
دو شکل آپراکسی گفتار وجود دارد — آپراکسی اکتسابی و آپراکسی گفتاری دوران کودکی. آپراکسی اکتسابی می تواند در افراد در هر سنی رخ دهد. با این حال، به طور معمول در بزرگسالان یافت می شود. این وضعیت باعث می شود افراد توانایی های گفتاری را که قبلا داشتند از دست بدهند.
آپراکسی گفتار در دوران کودکی یک اختلال گفتاری حرکتی است. این عارضه از بدو تولد وجود دارد و بر توانایی کودک در ایجاد صداها و کلمات تأثیر می گذارد. کودکان مبتلا به آپراکسی گفتاری اغلب توانایی بسیار بیشتری در درک گفتار نسبت به بیان خود با کلمات گفتاری دارند.
اکثر کودکان مبتلا به آپراکسی گفتار در دوران کودکی با درمان صحیح، اگر بهبودی کامل نداشته باشند، بهبود قابل توجهی را تجربه خواهند کرد.
تفاوت بین آپراکسی گفتاری و آفازی چیست؟
آپراکسی گاهی با آفازی، یکی دیگر از اختلالات ارتباطی، اشتباه گرفته می شود. این سردرگمی می تواند با این واقعیت پیچیده شود که این دو شرایط می توانند با هم رخ دهند.
افراد مبتلا به آپراکسی و آفازی ممکن است هر دو در بیان خود با کلمات مشکل داشته باشند. با این حال، تفاوت های مشخصی بین این دو وجود دارد.
آفازی مشکلی را در توانایی فرد برای درک یا استفاده از کلمات به تنهایی توصیف می کند. این ممکن است صحبت کردن، خواندن یا نوشتن را برای فردی که این مشکل دارد سخت کند، اما آپراکسی مشکل درک زبان را توصیف نمی کند.
آپراکسی به مشکلی اشاره دارد که فرد در شروع و انجام حرکات مورد نیاز برای گفتار دارد. این مشکل علیرغم عدم وجود ضعف در عضلات لازم به وجود می آید.
علائم آپراکسی گفتاری
انواع مختلفی از علائم مرتبط با گفتار وجود دارد که می تواند با آپراکسی همراه باشد، از جمله:
- دشواری در ردیف کردن هجاها به ترتیب مناسب برای ساختن کلمات یا ناتوانی در انجام این کار
- حداقل غرغر کردن در دوران شیرخوارگی
- مشکل در گفتن کلمات طولانی یا پیچیده
- تلاش های مکرر برای تلفظ کلمات
- ناهماهنگی های گفتاری، مانند توانایی گفتن یک صدا یا کلمه به درستی در زمان های خاص، اما نه در زمان های دیگر
- انحراف یا تاکید نادرست روی صداها یا کلمات خاص
- استفاده بیش از حد از اشکال غیرکلامی ارتباط
- تحریف صداهای مصوت
- حذف صامت در ابتدا و انتهای کلمات
- به نظر می رسد که دست زدن یا تقلا برای ساختن کلمات
آپراکسی گفتار در دوران کودکی به ندرت به تنهایی رخ می دهد. اغلب با سایر نقایص زبانی یا شناختی همراه است که ممکن است باعث شود:
- واژگان محدود
- مشکلات گرامری
- مشکلات هماهنگی و مهارت های حرکتی ظریف
- مشکلات جویدن و بلعیدن
- دست و پا چلفتی
چه چیزی باعث آپراکسی گفتار می شود؟
آپراکسی اکتسابی ناشی از آسیب مغزی به مناطقی از مغز است که توانایی صحبت کردن را کنترل می کنند. شرایطی که ممکن است آپراکسی اکتسابی ایجاد کند شامل ضربه به سر، سکته مغزی یا تومور مغزی است.
متخصصان هنوز نمی دانند چه چیزی باعث آپراکسی گفتار در دوران کودکی می شود. برخی از دانشمندان بر این باورند که این مشکل ناشی از مشکلات سیگنال دهی بین مغز و عضلات مورد استفاده برای صحبت کردن است.
با این حال، اکثر متخصصان به دنبال وجود علائم متعدد آپراکسی هستند. آنها ممکن است توانایی بیمار در تکرار یک کلمه را چندین بار ارزیابی کنند. یا ممکن است ارزیابی کنند که آیا فرد می‌تواند فهرستی از کلماتی را که به طور فزاینده‌ای دشوارتر هستند، مانند “بازی، بازیگوش، بازیگوش” بازگو کند.
آسیب شناس گفتار-زبان ممکن است با کودک تعامل داشته باشد تا ارزیابی کند که کودک قادر به ساختن و درک کدام صداها، هجاها و کلمات است. آسیب شناس همچنین دهان، زبان و صورت کودک را از نظر هرگونه مشکل ساختاری که ممکن است باعث علائم آپراکسی شود، معاینه می کند.
هنگام تشخیص آپراکسی، متخصصان ممکن است به دنبال وجود علائم دیگر باشند. به عنوان مثال، آنها ممکن است به دنبال ضعف یا مشکلات در درک زبان باشند. هر دوی اینها نشان دهنده شرایط دیگر هستند و وجود آنها به رد آپراکسی کمک می کند. برای افراد مبتلا به آپراکسی اکتسابی احتمالی، MRI مغز ممکن است برای تعیین میزان و محل هر گونه آسیب مغزی مفید باشد.
آیا درمان هایی برای آپراکسی گفتار وجود دارد؟
در برخی موارد آپراکسی اکتسابی، این بیماری خودبه خود برطرف می شود. این مورد در مورد آپراکسی گفتار در دوران کودکی نیست، که بدون درمان از بین نمی رود.
روش های درمانی مختلفی برای آپراکسی استفاده می شود. میزان تأثیرگذاری آنها می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. برای بهترین نتایج، درمان آپراکسی باید برای رفع نیازهای یک فرد ایجاد شود. اکثر کودکان مبتلا به آپراکسی گفتار از ملاقات یک به یک با متخصص گفتاردرمانی سه تا پنج بار در هفته سود می برند. آنها همچنین ممکن است نیاز به همکاری با والدین یا سرپرستان خود داشته باشند تا مهارت هایی را که در حال توسعه هستند تمرین کنند.
هدف درمان آپراکسی گفتار در دوران کودکی بهبود هماهنگی گفتار است. تمرینات ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- تمرین مکرر تشکیل و تلفظ صداها و کلمات
- تمرین سیم زنی صداها برای ساختن گفتار
- کار با ریتم یا ملودی
- استفاده از رویکردهای چندحسی، مانند تماشای در آینه هنگام تلاش برای تشکیل کلمات یا لمس صورت در حین صحبت کردن
